Na pewno tak, aby te dzieci mając lat dwadzieścia nieustannie wracały do przestrzeni, w których spektakl sztuk się odbywa. Zatem tak, aby było wesoło, radośnie i przyjaźnie. Zatem tak, aby w przestrzeni, w której gościmy działo się wszystko to, co jest równocześnie rzeczywistością i bajką.
Właśnie to zetknięcie się światów: wyobrażonego i realnego to cudowny moment, kiedy nie musimy zastanawiać się jeszcze, czy sztuka jest nam w rzeczy samej potrzebna, czy sztuka mówi nam o życiu cokolwiek. Świat sztuki, w którym przebywa małe dziecko jest dla niego baśniową przestrzenią wypełnioną odkryciami i nowymi doznaniami. Wówczas to, co okazuje się ekscytującym doświadczeniem i świetną zabawą równocześnie uczy, wzbogaca i funduje wrażliwość.
Czy my dorośli widzimy w sztuce czasem to, co jest nie z tego codziennego świata? Co jest raczej ze świata bajek z dzieciństwa, baśni tysiąca i jednej nocy? Czy obcowanie ze sztuką przypomina nam chwile naznaczone zafascynowaniem się opowieścią, kształtami i kolorami? Może takiego podejścia do sztuki nam brakuje w całym tym pragmatycznym poszukiwaniu czegoś do zdobycia, czegoś do dowiedzenia się. Brakuje nam uwrażliwienia wszystkich zmysłów.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz